YELDACA ŞEYLER...

 Bazı insanlar vardır, ağızından bal damlar. Sana şiir gibi konuşur, kalbini yumuşatır, gözünü boyar, beynini pamuk şekerine çevirir. Öyle tatlıdır ki, bir an “ah bu insanla Mars’a bile giderim!” dersin. Ama gel gör ki, iş harekete gelince o bal damlayan ağız birden mühürlenir, eller cebine kaçar, gözler tavana dalar. Yaşar Kemal’in İnce Memed’inde dediği gibi: “İnsanları sözleriyle değil, hareketleriyle ölç!” Ne kadar doğru bir söz… Çünkü söz, süslüdür; hareketse gerçektir. Bir gün biri sana “Sen benim canımsın, ciğerimsin, gözümün nurusun!daha abartıp Vay gözünün yağını yiyim ” diyorsa ama en basit destek anında ortadan kayboluyorsa, o cümlelerin hiçbir kıymeti yoktur. Bir düşünün.Gerçek dost, omuz verir. Gerçek dost, iyi günde pohpohlamaz sadece, kötü günde de yıpranmış ruhuna merhem olur. Gerekirse sessizce yanında oturur, o bile yeter. Dostluğu, sevgiyi, insanlığı ölçmenin en iyi yolu, cümle koleksiyonu yapmak değil; davranış kütüphanesi oluşturmaktır. Biri “Her zaman yanında...

 Kutu Kutu Pense: Dinlemeden Düşünmeden Anladıklarımız Çocukken hepimiz sokakta “Kutu Kutu Pense” oynadık, değil mi? Bir düşünün… O minicik ellerimizle daire olduk, dönedöne  hevesle bağırırdık: “Kutu kutu pense, elmamı yerse…” O kadar doğal söylüyorduk ki, kimsenin aklına “Yahu bu kutu kutu pense de neyin nesi?” demek gelmezdi. Gerçekten, niye elimizde kutular dolusu pense olsun ki? Penseli çete miyiz, marangoz dükkanı mı açtık belli değil. Meğer işin aslı bambaşkaymış: Fransa’da çocuklar “écoutez écoutez pensez” diye oynuyormuş bu oyunu. Türkçesi: “Dinle, dinle, düşün.” Yani iki kere dinle, sonra düşün. Biz ise dinlemeden düşünmeden direkt “Kutu kutu pense” demişiz. Fransız çocuğu dinliyor, düşünüyor, anlıyor… Biz de “Penseyi,elmayı  yersen sıra sende!” diye koşuşturuyoruz. Aslında bu sadece tek bir örnek değil. Günlük hayatta da aynı refleksi sürdürüyoruz: Söyleneni yarım yamalak dinleyip, anlamını karıştırıp, üstüne gayet eminmiş gibi kullanıyoruz. Sonra da özgüven ta...

 Acının etrafını dolaşamazsınız.Ne kadar uğraşsanız, kaçmak için ne kadar bahaneniz olsa da, o yolu dolanmaya çalışmak sadece zaman kaybıdır. Çünkü acı, size sadece gözyaşı değil; yeni bir bakış, daha derin bir kalp ve sağlam bir omurga armağan etmek ister. Hepimiz hayatımızın bir yerinde kırılmışızdır. Bir kayıpla, bir vedayla, bir hayal kırıklığıyla yüzleşiriz. O anlarda aklımızda tek bir soru döner durur: “Bu kadar canımı yakmak zorunda mıydı?” Evet, zorundaydı. Çünkü acının içinden geçmeden büyüyemezsiniz. Acının etrafından dolaşan, sadece erteler. Ama onun içinden geçen, dönüşür. Kendinizi paramparça hissettiğiniz anlarda aslında yeniden inşa edilirsiniz. Her mağlubiyet, kalbinizin görünmez odalarını biraz daha genişletir. Dayanıklılığınızın sınırlarını öğretir. Ve bir gün, o karanlık günleri anımsadığınızda, şunu fark edersiniz: “Ben o tufanı geçtim. Ve şimdi, hiç olmadığım kadar güçlüyüm.” Güç, kazanmakla gelmez. Güç, kaybettikten sonra ayağa kalkmakla gelir. Güç, hiç kimsen...

Derler ki Allah, nasip edeceği yüksekliğe layık olsun diye önce kulunu yokuşlarla sınarmış. Başta pek anlamıyoruz tabii... Çünkü yokuş dediğin şey, başlarda hep kabus gibi görünür. Terletir, yorutur, bazen de “Ben buraya niye geldim?” dedirtir. Ama gelin bir düşünelim: Hayatınızın en dik yokuşları size neler kattı? Bakın, düz yolda yürüyen kimsenin baldır kası olmaz. Düz yolda yürüyenin nefesi tıkanmaz, dolayısıyla dayanıklılığı da gelişmez. Kısacası, yokuşlar sizi inşa eder. Bir bakarsınız, bir gün dibe vurmuşsunuz. Belki işten çıkarılmışsınız, belki yanlış bir seçim yapmışsınız ,kalbiniz kırılmış, hayalleriniz çarçur olmuş...insanız ya her şey olabilir . O günlerde hepimizin aklına o meşhur cümle gelir: “Ben bunları hak edecek ne yaptım?” Aslında cevap şudur: Bir şeyleri hak etmezsiniz; bir şeylere hazırlanırsınız. O zor günler olmasa sabrınız bu kadar genişlemezdi. O yokuşlar olmasa gücünüzü bu kadar tanımazdınız. O inişler olmasa zirveye çıktığınızda oranın kıymetini bilmezdiniz. B...

  Bir adam, günün birinde çölün ortasında tozlu bir lamba bulur. Hani şu masallarda “üç dilek hakkınız var” diye ortaya çıkan cinli lambalardan. Adam lambayı ovuşturur, biraz da gösteriş olsun diye üfleyip parlatır. Ve tabii ki –hiç şaşırtmıyoruz– cin pat diye belirir. Mavi dumanlar, yankılı ses efektleri, tam takım şov. Cin gür sesiyle, “Üç dilek hakkın var,” der. Adam sırıtarak kollarını kavuşturur. “Bak,” der, “Ben öyle küçük küçük şeylerle uğraşamam. Altın, zenginlik, uçan halı falan istemiyorum. Dileklerim belli: 1. "Hayatta her istediğimi yapabilme gücü. 2. Düşündüğüm her şeyi gerçekleştirme yeteneği. 3. Ve bu gücün sonsuza kadar sürmesi.” Cin, bir süre sessiz kalır. Belki de ilk kez biri böyle kapsamlı, garantili bir dilek listesi hazırlamıştır. Sonra sakince gülümser ve tek cümleyle bütün büyüyü bozar: “Zaten sizde olan bir gücü size veremem.” O kadar. Düşünsenize, adamın yüz ifadesini.Adam şok! Koca bir ömür boyunca dışarıdan mucize beklemiş, lambanın içinden çık...

  Samimiyet mi, Hadsizlik mi? O İnce Çizgiyi Kim Çekmişse Silinmesin Lütfen! Bir insanla tanışırsın. Güler yüz gösterirsin, bir “hoş geldin” dersin, kalbinin kapısını aralarsın. Sonra bir bakmışsın, o insan o kapıdan elini kolunu sallayarak geçmiş, hatta ayakkabılarını bile çıkarmadan salonunun ortasına oturmuş. Üstelik yanına ilişip “Ben burayı çok benimsedim!” diyerek sana ait olan sınırları kendi tapulu malı sanmaya başlamış. İşte samimiyetle hadsizliği karıştıranların en büyük özelliği budur: Sıcak bir tebessümü, sınırsız bir davet zannederler. İyi niyetini, başıboş bir otoyol sanarlar. Senin zarafetini, bir sus payı gibi yorumlarlar. Oysa insan ilişkilerinde saygının ince bir çizgisi olmalı. Ne kadar yakın olsak da ben benim, sen sensin. Her samimiyet, haddini bilmeyen ellerle yoklanacak bir kapı değildir. Bazen karşındakinin niyeti hiç de kötü değildir. “Kanka olduk!” sanır, sana “Sende kalayım, dolabındaki kazakları giyeyim” der. Bazen de kendini öyle cüretkar hissed...

 Bir gün, ormanın kalbine gömülü binlerce yeşil yaprak, mavi göğe uzanmak yerine kor ateşin içinde titremeye başladı. Dallar, gövdeler, yuvalar… Hepsi birer birer karardı. Yangının sesi önce bir fısıltıydı, sonra kükreyen bir canavara dönüştü. Yanan çamların çıtırtısı, kaçışan kaplumbağaların ağır nefesiyle birleşti. Tavşanlar kulaklarını geriye yatırarak koştu; sincaplar minik elleriyle sarıldıkları dallarla birlikte kavruldular. Ateş sadece ağaçları değil, savunmasız hayCANları da yakıyordu. Orman bir evdi, bir sığınaktı. Şimdi, dumanın kararttığı gök altında hiçbir canlıya huzur kalmamıştı. O yangından kaçan hayCanlar vardı. Kimisi can havliyle toprağa gömülmeye çalıştı, kimisi kanat çırparak külle kaplı göğe yükseldi. Fakat en çok can acıtanı, yangını söndürmek isteyenlerin de yanarak yok olmasıydı. İnsanlar… Kimi hortumun başında tereddütsüz kaldı, kimi elleriyle su taşıdı. Onlar ormanın sessiz çığlığını duyabilenlerdi. Ateşi çıkaran başka insanlardı belki; bir kibrit, bir çık...

  Hayatta iki kişiye borçluyuz. Birincisi: İçinde hala oyuncak ayısıyla kavga eden, dondurmayı üstüne döken, kırmızı uçan  balon peşinde nefesi kesilen o küçük çocukluğumuz. İkincisi: 80 yaşına geldiğinde pencereden bakıp “Gencecik zamanlarımda ben de…” diye başlayan cümlelerle torunlarını bezdirecek, bastonuyla dünyaya posta koyacak ihtiyarlığımız. Demem o ki ;Sen o iki kişiye çok iyi bak. Çünkü hayat dediğin şey aslında bir el sıkışma töreni,çocukluğunla ihtiyarlığın el ele verip senin bugünkü aklını  seni inşa ediyor. Öyleyse kendine her gün şu soruyu sormalısın: “Bugün beni mutlu edecek şey ne?” Bakın, bu sorunun cevabı öyle Everest’e tırmanmak, 12 dil öğrenmek, yılda dört kez tatile  gitmek falan  değil. Bazen bir kahve içmek, bazen on dakikalığına telefonsuz kalmak,bazen sesini özlediğin birini aramak ,bazen yürüyüş yapmak ,bazen kitap okumak , bazen de çocuğunuzun saçını okşamak kadar sade. Küçümsemeyin bunları .Mutluluk öyle sandığınız gibi gökten ...

 Herkesin senin düşündüğün gibi olmadığını öğrendiğinde… sakın üzülme. Bu, büyümenin doğal bir parçasıdır. Birçok insan, karşısındakini kendi kalbinin aynasında görür. Sen nasıl içtensen, onları da öyle sanırsın. Sen sözünün eriysen, onların da öyle olacağına inanırsın. Sen incitmemeye özen gösteriyorsan, onların da aynı hassasiyeti taşıyacağını beklersin. Ama zamanla anlıyorsun: Herkes senin kadar düşünceli değil. Herkes senin kadar şeffaf değil. Herkes senin kadar iyi niyetli değil. Ve bu keşif, önce kalbinde derin bir kırılma yaratıyor.💔 Hayal kırıklığı, biraz sitem, biraz hüzün… Ama işte o kırılma, senin gerçeğe uyanışın oluyor. Anlaman gereken şu: İnsanlar farklı hikayelerin taşıyıcısıdır. Kiminin içi karanlıktır, kimininki dağınık… Kiminin yüreğinde korkular büyütülmüş, kimininkinde bencillik… Kimi sahip olduklarını paylaşmaya hevesli, kimi paylaşmamak için bahaneler uydurur. Senin yolun başka. Senin kalbin başka.Senin kumaşın farklı .. Herkesi kendin gibi zannetmek, kendi g...

 😇🕊 Yağız ve Doğa’nın Anısına 🕊😇 Bir kafes resmini kaydetmiş  küçücük elleriyle… Ve iki kuş bırakmışsınız gökyüzüne, Belki bilerek, belki bilmeden, O kuşlara kendinizi yüklemişsiniz. O kapı açılsın istemişsiniz, Bir gün uçup gidelim, Bir gün korkmadan, bir gün daha  incinmeden… Özgür olalım… Ve sonra siz gittiniz… O kafes geride kaldı, Ardınızda tarifsiz bir acı, Ve yine de göğe karışan, Temiz, kimseden korkmayan iki çocuk ruhu… Bir annenin yüreğinde hiç dinmeyecek bir sızı .. Ama bil ki güzel çocuk, O son resimdeki  kuşlar hala uçuyor. Sizin masumiyetiniz, cesaretiniz, Şiddetin karanlığına inat, gökyüzünde parlıyor. Bir gün bu hikayeyi duyan herkes, Belki bir çocuğun,annenin  sessiz çığlığını daha erken duyar diye, Belki bir kapıyı daha önce açar diye, Bu resim  unutulmayacak. 🕊 Uçun… Artık kimse sizi incitemez.🕊 🕊 Anneciğim… Biliyoruz, her sabah gözlerin dolu dolu uyanıyorsun. Her gece ellerin bizim başımızı okşar gibi havada kalıyor. Ama bil ki an...

Demini Aldıysa, Hayat da Güzeldir Bir dergide rastladım bu cümleye: “Ve unutmayın; bir gün biri size ‘Hayat zor be…’ diye yaklaştığında, elinizdeki çayı kaldırıp şöyle deyin: ‘Demini iyi aldıysa, hayat da güzel, ben de güzelim.’” Ah, ne kadar basit ama ne kadar derin bir ifade…Hem ince belli bardakta, hem ince ruhlu bir zekayla verilmiş. Belki siz çayı çok seviyorsunuzdur (benim tercihim genelde kahveden yana, ama olsun, çayın da hakkını yemeyelim). Her şeye rağmen bu mecaz, hepimize iyi gelecek😉 Çünkü düşünün: Çayın bile bir “sabır süresi” var. Hemen içersen oturmamış olur, biraz beklersen demini almış ,çok beklersen acımış olur.. Hayat da tam olarak böyle. Ama biz sabırsızız. Anında mutluluk istiyoruz. Anında çözüm bekliyoruz. Anında “her şey güzel olsun” diye dua ediyoruz. Oysa gerçek şu ki: Güzel olan hiçbir şey anında olmuyor. Ne çay demini bir dakikada alır… Ne hayaller, ne de gönül yaraları bir anda toparlanır. Biri yanınıza gelip “Hayat zor be…” dediğinde, suratınızı asmak ye...