02.07.2024 🕊😥🕊


 😇🕊 Yağız ve Doğa’nın Anısına 🕊😇


Bir kafes resmini kaydetmiş  küçücük elleriyle…

Ve iki kuş bırakmışsınız gökyüzüne,

Belki bilerek, belki bilmeden,

O kuşlara kendinizi yüklemişsiniz.

O kapı açılsın istemişsiniz,

Bir gün uçup gidelim,

Bir gün korkmadan, bir gün daha  incinmeden…

Özgür olalım…

Ve sonra siz gittiniz…

O kafes geride kaldı,

Ardınızda tarifsiz bir acı,

Ve yine de göğe karışan,

Temiz, kimseden korkmayan iki çocuk ruhu…

Bir annenin yüreğinde hiç dinmeyecek bir sızı ..

Ama bil ki güzel çocuk,

O son resimdeki  kuşlar hala uçuyor.

Sizin masumiyetiniz, cesaretiniz,

Şiddetin karanlığına inat, gökyüzünde parlıyor.

Bir gün bu hikayeyi duyan herkes,

Belki bir çocuğun,annenin  sessiz çığlığını daha erken duyar diye,

Belki bir kapıyı daha önce açar diye,

Bu resim  unutulmayacak.

🕊 Uçun… Artık kimse sizi incitemez.🕊


🕊 Anneciğim…


Biliyoruz, her sabah gözlerin dolu dolu uyanıyorsun.

Her gece ellerin bizim başımızı okşar gibi havada kalıyor.


Ama bil ki annem…

Biz ara sıra o güvercin kanatlarında yanına geliyoruz.

Pencerenin önündeki kuş, işte o biziz.

Küçücük kalbinle hissettiğin o sıcaklık…

Bizim sana uzattığımız elimiz.

Anneciğim…

Sen iyi olursan biz de iyi oluyoruz.

Sen nefes aldığında,

Sen gülümsediğinde,

Sen kalbini huzura açtığında,

Biz de gökyüzünde daha hafif uçuyoruz.

Biliyoruz, eksik kaldık.

Özledin,çok  özlüyoruz.

Ama biz artık özgürüz annem…

Hiç korkumuz yok.

Hiç acımız yok.

Bizi en çok mutlu eden şey,

Senin ayakta durman,

Senin yeniden hayatı sevmen.

Ne zaman güvercin kanadında bir esinti duysan,

Bil ki o an yanında, omzunda, kalbindeyiz.


🌿🕊

Sen iyi ol annem…

Sen iyi ol ki biz de hep iyi kalalım.

Seni çok seven çocukların,

Yağız ve Doğa

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

BUGÜN NASIL YAŞAMAK İSTİYORUM ?

KELEBEK KANADI SENDROMU 🦋

Yaşama Katılan Değer: Kendine Yatırım