SENİN SÂYENDE..


 Senin Sâyende…


Sâye… Eski zamanlardan kalma ne ince, zarif bir kelime. Gölge demek. Hiç gölgen oldu mu ya da birine gölge oldun mu ? Yaz sıcağında başına bir serinlik, kış ayazında gönlüne bir sıcaklık gibi. Ve işte bu kelimeden türeyen öyle bir cümle var ki, hem teşekkür eder hem dua gibi değer katar:

“Senin sâyende.”


Ne güzel bir cümle... İçinde minnettarlık var, vefa var, kabul var,aidiyet var.. Bazen bir öğretmene, bazen bir dosta, bazen de hayatı altüst edip sonra yeniden düzenleyen bir felakete bile söylenebiliyor..


Çünkü insan, hayat yolculuğunda bazen kendi gölgesini bile kaybedebiliyor."Kendim ettim kendim buldum" misali ..Kendi sâyesinden olur. İşte o zaman biri çıkar, öylece yanında durur. Sadece durur. Gölgesiyle bile iyileştirir insanı. “Senin sâyende toparlandım” dedirtir.

'Gölgen yeter be güzel insan 'dersin ..


Düşün;Hayatta illa gölge olanın ,gölgelik ettiğin olmuştur . Hayatına lezzet katanları hatırla. Belki annenin sabah mahmurluğunda gözleri kapalı halde sana çay koyuşu… Belki bir arkadaşın “kalk gidelim” deyip seni depresyondan tutup çıkarışı. Ya da patronun: “Bu iş sende, sen yaparsın, sana güveniyorum,” dediği o gün...

Bazen bir cümleyle, bazen bir bakışla, bazen yalnızca varlığıyla gölge olur insanlar. Ve biz farkında bile olmadan büyür ,iyileşiriz o gölgenin gölgesinde..


Bazen içimizde öyle bir karanlık olur ki… El feneriyle arasak bile bulamayız o gücü. İşte o anlarda biri çıkar karşımıza: Kimi zaman bir kitap, kimi zaman bir öğretmen, kimi zaman da sadece bir kedi. Evet, bir kedi. O derin uykusundan uyanıp yanına gelen, yüzünü sana doğru çevirip "Sen değerlisin,seni seviyorum" bakışı atan o minik hayCan..


Ve sen, onun sâyesinde yaşamak için bir sebep daha bulursun kendine..


Bazen de Senin Sâyende Sustum deriz..


Evet, her şey konuşmak değildir. Bazen susmak büyümektir. Bir tartışmayı uzatmamak, bir kalbi kırmamak, kendi nefsini dizginlemek. Bunu da bazen bir insanın sessizce arkasını dönüp gitmesi öğretir bize. Sonradan anlar;"Ah be... O sustuysa, bir bildiği vardı."der aklı selim,kalbi selimse neler yaptığını gözden geçirir belki ..


'Senin sâyende, ben de öğrendim' der : Her hak, her zaman dile getirilmez. Bazen gölge gibi olmak gerek. Sessiz ama etkili.


Şimdi sor kendine:

Kim sâyende bir şey öğrendi?

Kim sâyende düştüğü yerden kalktı?

Kim sâyende susup düşündü?

Ve en güzeli…

Sen kimin gölgesi oldun?


Kendine bu soruyu sormak bile bir farkındalıktır. Çünkü bazen insan olmak, birinin hayatına anlamlı bir gölge düşürmek demektir.

Ağacın da kıymeti gölgesinde belli olur.

Kıymeti, serinliğini arayanın alnındaki ter kuruduğunda anlaşılır.


Bir gün biri çıkagelir… Gözlerinde şükrün en saf haliyle sana bakar ve der ki:

“Senin sâyende böyle biri oldum ben.”

Sen mahcup bir tebessümle omzunu silkersin:

“Yok yahu, ben ne yaptım ki…”

Ama bil ki, yaptın.

Varlığınla, sessizce.

Belki bir cümleyle, belki sadece gölgenle.


Ve gölgene bile iyi gelen insanlar vardır bu hayatta.

Sen de onlardan biri olduysan…

Ne mutlu sana..

Ne mutlu senin sâyende büyüyenlere

Senin sâyende yeşeren yürekler var ..

Ve bazı insanlar, sadece iz bırakarak değil…

Gölge vererek yaşatır ardında kalanları...

Yelda Öğretmen

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

BUGÜN NASIL YAŞAMAK İSTİYORUM ?

KELEBEK KANADI SENDROMU 🦋

Yaşama Katılan Değer: Kendine Yatırım