Kitap Arasında Gül Kurutanlar



 

Biz Güzel Çocuklardık...

Bir zamanlar biz de çocuktuk ...

Ne teknolojinin parmak izine bulaşmıştık ne de zamansız büyümüş birer yorgun yetişkindik.

Çocuktu halimiz… Ama aklımızda büyüklerin duası, kalbimizde inceliğin izi vardı.


Kitap ayracı bilmezdik mesela ,satılmazdı da..

Sayfaların arasına bir tutam kurumuş gül,menekşe,yaprak koyardık,

Belki biraz kokusunu saklamak için, belki de kitabın sonuna geldiğimizde o gül, yaprak bize kim olduğumuzu hatırlatsın diye...

Ne kitabı atmaya kıyardık ne de o gülü…

Bir anlamın hatırına her şeyi saklardık biz.Bir vedada kumun içinden çıkarılıp Pepsi kapağı verildiyse o veda unutulmasın diye saklanırdı yıllarca ..ederine ,fiyatına bakılmazdı hediyenin..


Defterlerimizin kenarlarına renk renk çiçekler ,hayvanlar çizerdik.

Sadece yazmak yetmezdi çünkü, güzelliği taşımak isterdik her sayfaya.

O süsler, bizim tertemiz yüreğimizin aynasıydı aslında.

'Kalbin kadar temiz bir sayfayı bana ayırdığın için'le başlayan hatıra defterlerimiz olurdu en sevdiklerimize yazdırdığımız..

Ne yaptıysak sevgiyle yaptık, incelikle,özenle…

O yüzden güzeldik biz.


Yere düşen ekmeği öper alnımıza koyardık, sonra kuşlar yesin diye yüksek bir yere bırakırdık.

Bize öyle öğretmişlerdi çünkü:

“Ekmeğe saygı, insana saygıdır"la büyütüldük. 


Süt dişimiz düşünce cami avlusuna koyardık, kuşlar götürsün, yerine inci gibi yenisi gelsin diye dua ederdik.

Her şeyin bir anlamı vardı.

Oyun oynarken yaşlı bir teyze “evladım, ekmek alır mısın?” dese, seksek oyunu,can yaktı ,saklambaç yarım kalırdı.

Çünkü büyük sözünün üstüne oyun kurulmazdı.


Telefon her evde yoktu ama her evde mahcup bir nezaket vardı.

“Bir maniniz yoksa, annem yarın size gelecek” cümlesi, kapı ziline basmadan önce çalınan gönül ziliydi.

Biz böyle büyüdük.


Utanmak ayıp değil, erdemdi.

Arsız olanın adı çıkardı, ve o ad; çocuklar arasında bile bir sessiz uyarıydı.

Terbiye utanılacak bir şey değil, övünülecek bir cevherdi o vakitler.


Hayata kirpik altından bakan, inceliği baş tacı eden, sessiz ama derin çocuklardık.

Aklımız gökkuşağı gibi renkliydi, ama rengarenk hayallerimize bir tek toz kondurmazdık.


Şimdi büyüdük.

Ama öyle bir düzene düştük ki…

Büyüğe saygı, laf sokmanın altında ezildi.

İyilik, artık açıklama yapmak zorunda.

Nezaket, “acaba bir şey mi istiyor?” şüphesine kurban.


Üzgünüz biz.

Çünkü bu düzenin içine doğan çocuklar, belki de bizim sakladığımız o kuru güllerin anlamını hiç bilemeyecek.

Kitapların arasına değil, ekranların içinde, şanslıysa gerçeğini dalında görüp tanıyacak ,anlamını bilemeden ..

Ve biz sessizce bakacağız,

İçimizde bir burukluk,

“Elimizden geleni yaptık mı?” sorusuyla…


Ama yine de içimizde bir kıvılcım var.

Çünkü biz, kalbini buruşturulmamış defter gibi koruyan çocuklardık.

Ve hâlâ bir yerlerde,

Bir sayfanın arasına gül koyacak kadar ince,

Yere düşen ekmeği kaldıracak kadar içli,

Bir çocuk büyümeyi bekliyor.

Belki bizim içimizde,

Belki bizim bıraktığımız yerden...

Yelda Öğretmen 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BUGÜN NASIL YAŞAMAK İSTİYORUM ?

Resim
 Hayat kısa. Hatta bazı sabahlar alarmı duyamayacak kadar kısa. Ama ne yapıyoruz? Sanki sonsuz bir vaktimiz varmış gibi davranıyoruz. Sabah gözlerimizi yarım yamalak açıp, kahveyi damardan alsak ayılacağız diye düşünüyoruz. Ama asıl mesele kahvede değil dostlar… UYANMAKTA! Burada bahsettiğimiz uyanıklık, sabah kalkınca gözleri ovuşturup “Bir beş dakika daha…” demek değil. Hayata gözünü açmaktan bahsediyoruz. Çünkü ne demiş büyüklerimiz: "Yaşarken mutlu ve uyanık olmaya bak, çünkü uzun süre ölü ve uykuda kalacaksın." İnsanoğlu öyle bir varlık ki, çoğu zaman yaşadığının farkında değil. Otomatik pilota bağlamışız; işe git, eve gel, yemek yap ,ye,yıka kaldır , dizi izle, çay iç ,uyku moduna geç. Peki ya ruhun? Onu en son ne zaman güncelledin? Belki de son yazılım güncellemesi 2008'te kaldı…Güncellemeyen her şey eror verir.. Haydi Biraz Farkındalık! Sabah uyanınca telefona değil, kendine bak aynada. Bildirimlerden önce kendini yokla. “Bugün gerçekten ne hissediyorum?” diye sor...
Devamı

KELEBEK KANADI SENDROMU 🦋

Resim
 Kelebek Kanadı Sendromu Bugün bir şey öğrendim. Kelebekler…🦋 kendi kanatlarını göremezlermiş. Yani düşün: Rengârenk, şahane, tablo gibi kanatlara sahipsin ama aynan yok! Uçuyorsun ama farkında değilsin ne kadar zarif olduğunun. Ve sonra düşündüm: “Hımm… Bu bana çok tanıdık geldi.” Çünkü sen de öylesin. Ne kadar özel olduğunu, ne kadar güzel güldüğünü, bir cümleyle nasıl birinin gününü aydınlattığını fark etmiyorsun. Sabah kalkıp saçın dağınık, gözün uykulu hâliyle aynaya bakıyorsun… ama sen sadece sivilceyi görüyorsun. Halbuki ben orada ışıldayan bir ruh, kahkaha yedekli bir yürek ve yürürken etrafa enerji saçan bir varlık görüyorum. Sen de bir kelebeksin ama bluetooth’suz. Yani dışarıya yayın yapıyorsun ama kendin dinleyemiyorsun. Birini mutlu ediyorsun ama kendine “Aferin be!” demeyi unutuyorsun. Bir kelebek, “Ay bu kanat bende fazla mı abartılı oldu?” der mi? Sen neden içindeki güzelliği küçümsüyorsun o zaman? Farkında Olmanın 3 Altın Kuralı: Aynaya sadece sivilce kontrolü içi...
Devamı

Yaşama Katılan Değer: Kendine Yatırım

Resim
 Yaşama Katılan Değer: Kendine Yatırım Uğruna emek ve zaman harcadığınız her şey, kendinize yaptığınız bir yatırımdır. Bu, sadece bir beceri kazanmak, bir kitap okumak ya da bir proje üretmek değildir. Aynı zamanda hayatın anlamına yaptığınız bir yatırımdır. Çünkü insan, emek verdiği şeyde kendini inşa eder. Her sabah biraz daha sabırlı olmak için verdiğiniz mücadele, Her akşam vicdanınızı rahatlatarak bitirdiğiniz bir gün, Her hayal kırıklığında yeniden denemek için kurduğunuz cesaret… Bunların hepsi, yaşama sunduğunuz katma değerin bir parçasıdır. Kişisel gelişim sadece kendinizi daha iyi hale getirmek değil, aynı zamanda çevrenize, topluma ve dünyaya da daha nitelikli bir insan olarak katkı sunmaktır. Farkındalık buradadır: Küçük görünen çabaların aslında ne kadar büyük etkiler yarattığını görmekte. Sabırla suladığınız bir fidanın, bir gün birine gölge olacağını bilmektir. Unutma, kendine yaptığın her yatırım… Gelecekte senin adına konuşan sessiz başarıların olur... Yelda Öğretm...
Devamı