ÇOCUK YETİŞTİRME EHLİYETİ





Varsayalım sabah uyandınız ve canınız araba sürmek istedi. Hiçbir eğitiminiz yok, ne kursa gittiniz ne kitap karıştırdınız… Hadi çıktınız trafiğe. Direksiyon hakimiyetiniz yok, frenin yerini bile karıştırıyorsunuz, sinyal yerine silecekleri açıyorsunuz… Korkunç değil mi? Hem kendinize hem başkalarına zarar verme ihtimaliniz çok .


Ama durun bir dakika.

Bunun için ehliyet gerekiyor değil mi?

Çünkü araç kullanmak ciddiyet ister. Eğitim ister. Sorumluluk ister. Can taşır çünkü o dört teker.

Peki ya bir insanı yetiştirmek?

Yani bir çocuğu?

Bir bireyi?

Bir karakteri?

Bir geleceği?

Araçta sinyali yanlış verirseniz belki korna,küfür yersiniz…

Ama bir çocukta “duygusal freni” bozarsanız, hayatı boyunca kaza riskiyle karşı karşıya kalır ,sadece o değil onun tüm neslini etkileyen bir süreç başlar .

Araç kullanmak için sertifika alıyoruz, ama çocuk yetiştirmek için yalnızca... eh... biyoloji yetiyor.

Yetiyor da, yetiyor mu gerçekten???

Bakın, öğretmen olmak için bile dört yıl üniversite okuyorsunuz. Alan eğitimi yetmiyor, pedagojik formasyon alıyorsunuz, staj yapıyorsunuz, sonra sınavlara girip atanmayı bekliyorsunuz.

Neden?

Çünkü o çocukların bilişsel, duygusal ve sosyal gelişiminden sorumlu olacaksınız. Onlara zarar vermeden, hatta onlara ışık olmanız gerekiyor.

Peki ya ebeveynlik?


Eğer öğretmen için dört yıl gerekiyorsa, ebeveynlik için neden sıfır günyeterli görülüyor?

“Ben annemden gördüm, babamdan duydum, yeterli…annem üç çocuk büyüttü bak bize ”

Evet, ama senin annen de zamanında annesinden görmüştü.Hayatın tramvalarla dolu ..

İşte bu döngüde, bazı “çocukluk travmaları” aile yadigârı gibi nesilden nesle aktarılıyor.

O zaman ne yapmalı?

Buradan tüm belediyelere, Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı'na, ilgili tüm yetkililere sesleniyorum:

Nikah kıyılırken “Anne-baba olma ehliyeti” de zorunlu olsun!

Evet, sertifika verilsin.

Pedagojik temel eğitim alınsın.

Duygusal ilkyardım eğitimi verilsin.

Empati eğitimi verilsin .

Duyguları yönetme dersi verilsin .

“Kriz anında bağırmadan nasıl konuşulur?” iletişim dersi zorunlu olsun.

“Kendi yaralarını çocuğuna yansıtmama teknikleri 101” açılış dersi yapılsın!

Çünkü biz çocuklara doğruyu söylemekle değil, doğruyu yaşayarak göstermekle örnek oluruz.

Ve toplumda savcılar, polisler, öğretmenler hep bu “yetişkin olmuş çocukların”tramvatik etkisiyle uğraşıyor.

Düzgün aile eğitimi, sadece bireyin değil, bir ülkenin de kaderini değiştirir.Aile yapısını bozan çirkinlikleri normalleştiren ,mafya konulu filmlerle çeteciğili özendiren TV kanalları sıkı denetim altına alınmalı .

Unutmayalım:

Çocuk yetiştirmek, bir birey değil, bir gelecek yetiştirmektir.

Ve bu iş, “deneme-yanılma” kaldırmıyor sonuçlarını yazık ki üzülerek izliyoruz.

Ehliyetsiz trafiğe çıkamıyorsak ,

ehliyetsiz çocuk da yetiştirmeyelim, ne dersiniz?

Yelda Öğretmen 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BUGÜN NASIL YAŞAMAK İSTİYORUM ?

Resim
 Hayat kısa. Hatta bazı sabahlar alarmı duyamayacak kadar kısa. Ama ne yapıyoruz? Sanki sonsuz bir vaktimiz varmış gibi davranıyoruz. Sabah gözlerimizi yarım yamalak açıp, kahveyi damardan alsak ayılacağız diye düşünüyoruz. Ama asıl mesele kahvede değil dostlar… UYANMAKTA! Burada bahsettiğimiz uyanıklık, sabah kalkınca gözleri ovuşturup “Bir beş dakika daha…” demek değil. Hayata gözünü açmaktan bahsediyoruz. Çünkü ne demiş büyüklerimiz: "Yaşarken mutlu ve uyanık olmaya bak, çünkü uzun süre ölü ve uykuda kalacaksın." İnsanoğlu öyle bir varlık ki, çoğu zaman yaşadığının farkında değil. Otomatik pilota bağlamışız; işe git, eve gel, yemek yap ,ye,yıka kaldır , dizi izle, çay iç ,uyku moduna geç. Peki ya ruhun? Onu en son ne zaman güncelledin? Belki de son yazılım güncellemesi 2008'te kaldı…Güncellemeyen her şey eror verir.. Haydi Biraz Farkındalık! Sabah uyanınca telefona değil, kendine bak aynada. Bildirimlerden önce kendini yokla. “Bugün gerçekten ne hissediyorum?” diye sor...
Devamı

KELEBEK KANADI SENDROMU 🦋

Resim
 Kelebek Kanadı Sendromu Bugün bir şey öğrendim. Kelebekler…🦋 kendi kanatlarını göremezlermiş. Yani düşün: Rengârenk, şahane, tablo gibi kanatlara sahipsin ama aynan yok! Uçuyorsun ama farkında değilsin ne kadar zarif olduğunun. Ve sonra düşündüm: “Hımm… Bu bana çok tanıdık geldi.” Çünkü sen de öylesin. Ne kadar özel olduğunu, ne kadar güzel güldüğünü, bir cümleyle nasıl birinin gününü aydınlattığını fark etmiyorsun. Sabah kalkıp saçın dağınık, gözün uykulu hâliyle aynaya bakıyorsun… ama sen sadece sivilceyi görüyorsun. Halbuki ben orada ışıldayan bir ruh, kahkaha yedekli bir yürek ve yürürken etrafa enerji saçan bir varlık görüyorum. Sen de bir kelebeksin ama bluetooth’suz. Yani dışarıya yayın yapıyorsun ama kendin dinleyemiyorsun. Birini mutlu ediyorsun ama kendine “Aferin be!” demeyi unutuyorsun. Bir kelebek, “Ay bu kanat bende fazla mı abartılı oldu?” der mi? Sen neden içindeki güzelliği küçümsüyorsun o zaman? Farkında Olmanın 3 Altın Kuralı: Aynaya sadece sivilce kontrolü içi...
Devamı

Yaşama Katılan Değer: Kendine Yatırım

Resim
 Yaşama Katılan Değer: Kendine Yatırım Uğruna emek ve zaman harcadığınız her şey, kendinize yaptığınız bir yatırımdır. Bu, sadece bir beceri kazanmak, bir kitap okumak ya da bir proje üretmek değildir. Aynı zamanda hayatın anlamına yaptığınız bir yatırımdır. Çünkü insan, emek verdiği şeyde kendini inşa eder. Her sabah biraz daha sabırlı olmak için verdiğiniz mücadele, Her akşam vicdanınızı rahatlatarak bitirdiğiniz bir gün, Her hayal kırıklığında yeniden denemek için kurduğunuz cesaret… Bunların hepsi, yaşama sunduğunuz katma değerin bir parçasıdır. Kişisel gelişim sadece kendinizi daha iyi hale getirmek değil, aynı zamanda çevrenize, topluma ve dünyaya da daha nitelikli bir insan olarak katkı sunmaktır. Farkındalık buradadır: Küçük görünen çabaların aslında ne kadar büyük etkiler yarattığını görmekte. Sabırla suladığınız bir fidanın, bir gün birine gölge olacağını bilmektir. Unutma, kendine yaptığın her yatırım… Gelecekte senin adına konuşan sessiz başarıların olur... Yelda Öğretm...
Devamı