BİR ÇOCUĞUN SUSKUNLUĞU YA DA ÇIĞLIĞI BİR EVİN AYNASIDIR


 Bir çocuğun suskunluğu, bazen bir evin aynasıdır.

Terbiyesiz öğrenci yoktur; aile terbiyesi almamış öğrenci vardır.”

Bu sözün ağırlığı, bazen bir sınıfta yankılanan küçücük bir sesle bir ömür boyu kulaklarımızda çınlar. Eğitimciliğin bana öğrettiği en derin gerçeklerden biri de budur: Çocuklar, kendi karakterlerinden çok, çevrelerinin yankısıdır.


Bir öğrencim vardı, dördüncü sınıfa gelmiş ama hâlâ harflerle barışamamıştı. Okuma yazma bilmeyen bir çocuk, ama dilden dökülen küfürleri ustalıkla kullanabilen biri... İlk geldiği okuldan, “küfrediyor” diye uzaklaştırılmış. Yeni okulda daha sınıfa adım atmadan ünü kapıyı geçmişti. Veliler, “Bizim çocuk onunla aynı sınıfta olmasın,” diye müdürün kapısını çalmıştı.


Ne ilginçtir ki, onu ilk gördüğümde gözlerinde ne öfke ne de suç vardı. Yalnızca bir çocuğun çaresizliğiyle karışık bir arayışı vardı. Destek eğitime alındı. Bana gelmeye başladığında çevresindekilerin anlattığı 'problemli çocuk' imajından eser yoktu. Hiç küfretmedi bana. Aksine, saygılıydı, dikkatliydi.Tanımaya çalıştım .


“Evde küfreden biri var mı?” diye sordum bir gün. Başını eğdi, sessiz kaldı. “Baba mı?” dedim. Elini havada salladı: “Ooo, çok yapar.” gibi “Anne?” dedim. Aynı el hareketi… İşte o an anladım: Çocuk, söyleneni değil, gördüğünü öğrenmişti..


Evde “hoş geldin” demiyorsak, okulda o çocuk nasıl "hoş bulduk" desin?

Evde “teşekkür ederim” demiyorsak, çocuk nasıl minnet duygusunu ifade etsin?

Evde “özür dilerim” demeyi öğrenmediyse, sınıfta kırdığı kalbi nasıl onarsın?


Çocukların terbiyesi okulla değil, evle başlar. Aile, çocuğun ilk sınıfıdır; anne-baba ise ilk öğretmeni. Kalem tutmayı biz öğretiriz belki ama merhameti, saygıyı, sevgiyi ,dürüstlüğü,merhameti ,empatiyi çocuk ilk olarak evde izleyerek öğrenir.


Çocuklar sanıldığı gibi boş bir sayfa değildir; üzerlerine yazılmış hikâyelerin devamını yaşarlar. Onlara kızmadan önce, evde hangi cümlelerle büyütüldüklerine bir bakmak gerekir.


Unutmayın…

Çocuklar söylediklerinizi değil, yaşattıklarınızı öğrenir.

Ve bazen bir çocuğu kazanmak, koca bir geleceği kurtarmaktır.


Bu yazıyı okuyan her veliye naçizane bir çağrım var:

Eğer çocuğunuzun davranışlarını beğenmiyorsanız, aynaya onunla birlikte bir bakın. Belki de çözüm, aynadaki yansımanızdadır...

Çocuklarımıza özen gösterelim; ziyan olup gitmesinler. Bugün evde sergilediğimiz her tutum, yarın o çocuğun toplum içinde nasıl bir birey olacağını şekillendiriyor. Evdeki öfkemiz, sevgimiz, saygımız ya da ihmalimiz... Hepsi bir gün çocuğumuzun davranışlarında vücut buluyor. Unutmayalım, yetiştirdiğimiz çocuk sadece bizim değil, toplumun da bir parçası olacak.


Bir çocuğun suskunluğu, ya da çığlığı bazen bir evin aynasıdır...

Yelda Öğretmen

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BUGÜN NASIL YAŞAMAK İSTİYORUM ?

Resim
 Hayat kısa. Hatta bazı sabahlar alarmı duyamayacak kadar kısa. Ama ne yapıyoruz? Sanki sonsuz bir vaktimiz varmış gibi davranıyoruz. Sabah gözlerimizi yarım yamalak açıp, kahveyi damardan alsak ayılacağız diye düşünüyoruz. Ama asıl mesele kahvede değil dostlar… UYANMAKTA! Burada bahsettiğimiz uyanıklık, sabah kalkınca gözleri ovuşturup “Bir beş dakika daha…” demek değil. Hayata gözünü açmaktan bahsediyoruz. Çünkü ne demiş büyüklerimiz: "Yaşarken mutlu ve uyanık olmaya bak, çünkü uzun süre ölü ve uykuda kalacaksın." İnsanoğlu öyle bir varlık ki, çoğu zaman yaşadığının farkında değil. Otomatik pilota bağlamışız; işe git, eve gel, yemek yap ,ye,yıka kaldır , dizi izle, çay iç ,uyku moduna geç. Peki ya ruhun? Onu en son ne zaman güncelledin? Belki de son yazılım güncellemesi 2008'te kaldı…Güncellemeyen her şey eror verir.. Haydi Biraz Farkındalık! Sabah uyanınca telefona değil, kendine bak aynada. Bildirimlerden önce kendini yokla. “Bugün gerçekten ne hissediyorum?” diye sor...
Devamı

KELEBEK KANADI SENDROMU 🦋

Resim
 Kelebek Kanadı Sendromu Bugün bir şey öğrendim. Kelebekler…🦋 kendi kanatlarını göremezlermiş. Yani düşün: Rengârenk, şahane, tablo gibi kanatlara sahipsin ama aynan yok! Uçuyorsun ama farkında değilsin ne kadar zarif olduğunun. Ve sonra düşündüm: “Hımm… Bu bana çok tanıdık geldi.” Çünkü sen de öylesin. Ne kadar özel olduğunu, ne kadar güzel güldüğünü, bir cümleyle nasıl birinin gününü aydınlattığını fark etmiyorsun. Sabah kalkıp saçın dağınık, gözün uykulu hâliyle aynaya bakıyorsun… ama sen sadece sivilceyi görüyorsun. Halbuki ben orada ışıldayan bir ruh, kahkaha yedekli bir yürek ve yürürken etrafa enerji saçan bir varlık görüyorum. Sen de bir kelebeksin ama bluetooth’suz. Yani dışarıya yayın yapıyorsun ama kendin dinleyemiyorsun. Birini mutlu ediyorsun ama kendine “Aferin be!” demeyi unutuyorsun. Bir kelebek, “Ay bu kanat bende fazla mı abartılı oldu?” der mi? Sen neden içindeki güzelliği küçümsüyorsun o zaman? Farkında Olmanın 3 Altın Kuralı: Aynaya sadece sivilce kontrolü içi...
Devamı

Yaşama Katılan Değer: Kendine Yatırım

Resim
 Yaşama Katılan Değer: Kendine Yatırım Uğruna emek ve zaman harcadığınız her şey, kendinize yaptığınız bir yatırımdır. Bu, sadece bir beceri kazanmak, bir kitap okumak ya da bir proje üretmek değildir. Aynı zamanda hayatın anlamına yaptığınız bir yatırımdır. Çünkü insan, emek verdiği şeyde kendini inşa eder. Her sabah biraz daha sabırlı olmak için verdiğiniz mücadele, Her akşam vicdanınızı rahatlatarak bitirdiğiniz bir gün, Her hayal kırıklığında yeniden denemek için kurduğunuz cesaret… Bunların hepsi, yaşama sunduğunuz katma değerin bir parçasıdır. Kişisel gelişim sadece kendinizi daha iyi hale getirmek değil, aynı zamanda çevrenize, topluma ve dünyaya da daha nitelikli bir insan olarak katkı sunmaktır. Farkındalık buradadır: Küçük görünen çabaların aslında ne kadar büyük etkiler yarattığını görmekte. Sabırla suladığınız bir fidanın, bir gün birine gölge olacağını bilmektir. Unutma, kendine yaptığın her yatırım… Gelecekte senin adına konuşan sessiz başarıların olur... Yelda Öğretm...
Devamı